Pismo narodu Basre
Pismo narodu Basre
Prema navodima Taberija, nakon ulaska u Mekku, Imam Husejn, a.s., je vođama plemena grada Basre, kao što su Malik ibn Misme’ Bekri, Mes'ud ibn Amr, Munzir ibn Džarud i drugi, uputio pismo koje, prema onima koji su ga čitali, ima značajnu vrijednost. Prijevod tog pisma je sljedeći:
“Bog je izabrao Muhammeda između ljudi i počastio ga poslanstvom, a zatim ga je, dok je on na najbolji način obavljao svoju poslaničku dužnost i upućivao Božije robove, pozvao Sebi i proširio njegov duh, a mi, članovi njegove porodice, prijatelji i njegovi nasljednici, ostali smo najdostojniji njegovog položaja od sveg ummeta. Međutim, jedna grupa nam je otela to pravo i mi smo, svjesni svog prvenstva i odlika u odnosu na te osobe, radi sprečavanja bilo kakve smutnje, razdora i nemira među muslimanima, kao i da bismo spriječili neprijatelja da preuzme vlast, pristali na to dajući prednost miru među muslimanima u odnosu na svoje pravo. Sada vama šaljem svoju poruku, pozivam vas Božijoj Knjizi i Poslanikovom sunnetu, jer sam se našao u uvjetima u kojima je Poslanikov sunnet (potpuno) nestao, a njegovo mjesto su zauzele novotarije. Ako poslušate moje riječi (poziv), uputit ću vas na put sreće i blagostanja. Neka je Božija milost i blagoslov na vas!” [1]
أَمَّا بعدُ، فَإِنَّ الله اصْطَفَى مُحمَّدًا، صَلَّى اللهُ عَلَيهِ و آلِهِ و سَلَّمَ، عَلَى خَلْقِهِ، وَ أَكْرَمَهُ بِنُبُوَّتِهِ، وَ اخْتَارَهُ لِرِسَالَتِهِ، ثُمَّ قَبَضَهُ اللهُ إِلَيهِ وَ قَدْ نَصَحَ لِعِبَادِهِ، وَ بَلَّغَ مَا أُرْسِلَ بِهِ، صَلَّى اللهُ عَلَيهِ و آلِهِ و سَلَّمَ، وَ كُنَّا أَهلَهُ و أَوْليَاءَهُ وَ أَوصِيَاءَهُ و وَرَثَتَهُ و أَحَقَّ النَّاسِ بِمَقَامِهِ فِي النَّاسِ، فَاسْتَأْثَرَ عَلَينَا قَومُنَا بِذَلِكَ، فَرَضِينَا وَ كَرِهْنَا الفُرْقَةَ، و أَحْبَبْنَا الْعَافِيَةَ، و نَحْنُ نَعلَمُ أَنَّا أَحَقُّ بِذَلِكَ الحَقِّ المستَحَقِّ عَلينَا مِمَّنْ تَوَلَّاهُ، …وَ قَد بَعَثْتُ رَسُولِي إِلَيكُمْ بِهَذا الْكِتَابِ، وَ أَنَا أَدْعُوكُم إِلَى كِتابِ اللهِ وَ سُنَّةِ نَبِيِّهِ، صَلَّى اللهُ عَلَيهِ و آلِهِ و سَلَّمَ، فَإِنَّ السُّنَّةَ قَد أُمِيتَتْ، وَ إِنَّ البِدْعَةَ قَد أُحْيِيَتْ، و إِنْ تَسْمَعُوا قَولِي و تُطِيعُوا أَمْرِي أَهْدِكُم سَبِيلَ الرَّشَادِ، وَ السَّلامُ عَلَيكُمْ وَ رَحْمَةُ الله وَ بَرَكَاتُهُ
Imam je ovo pismo poslao po jednom od svojih prijatelja po imenu Sulejman. Sulejman je u Basri, nakon što je obavio svoj zadatak i uručio Imamovo pismo, uhapšen i Ibn Zijad je, jednu noć prije odlaska u Kufu, naredio da ga objese.
Šta znači važno, a šta važnije
Husejn ibn Ali je u ovom pismu, pored poziva narodu Basre da mu se pridruže u borbi protiv nastalog stanja u kojem se radi protiv islama i Kur'ana, ukazao i na položaj Ehli bejta, zastranjenosti u pitanju hilafeta i smjeru kretanja muslimanskog društva, ističući da je u vezi s borbom potrebno dati prednost važnijem nad važnim i time objasnio razlog šutnje Poslanikove porodice u jednom posebnom periodu te razlog svog ustanka.
Dodao je da je, ukoliko se u tom periodu, umjesto ustanka, šutilo zbog posebnih uslova, to bilo zbog toga što ustanak ne samo da ne bi urodio plodom već bi neprijatelji, licemjeri i oni koji traže prilike okončali ustanak u svoju korist: “Pa smo se zadovoljili stanjem i odbili smo razilaženje.”
On je objasnio da je to bio razlog zbog kojeg su šutili i zatvorili vrata svojih kuća te tako spriječili mnoge opasne smutnje i nerede te naporima na osvješćivanju uputili muslimane na pronalaženje puta izbavljenja i napretka.
Međutim, u novom razdoblju, muslimansko društvo ne samo da se nalazi na putu zastranjenja već opasnost prijeti i samom islamu: “Jer, doista, Poslanikov sunnet je umrtvljen, a novotarije proživljene.”, a to su uvjeti za borbu protiv pokvarenosti.
Ako u ovakvoj situaciji bude prolivena krv skupine uglednih i časnih pripadnika ummeta, neprijatelj to neće moći iskoristiti, nego će to na koncu donijeti najbolje plodove i vrijednosti u korist islama.
[1] Tarihe Taberi, sv. 7, str. 240.
