Prekidanje Imamovog govora

Prekidanje Imamovog govora

Prema navodima historijskih knjiga, kada je Imam, s.a., stigao do posljednjeg dijela svog govora, začuo se plač nekih žena i djevojaka koje su slušale njegove riječi i zbog toga je prekinuo govor i naredio svom bratu Abasu i sinu Ali Ekberu da ih pozovu da se utišaju i umire, dodajući da ih čeka mnogo plača.

Kada su se žene i djeca smirili Imam, s.a., je ponovo počeo govoriti i nakon zahvale i slave Boga održao svoj drugi govor kako slijedi.

 عِبادَ اللّه، اتَّقُوا اللّهَ وَ كُونُوا مِنَ الدّنْيَا عَلَى حَذَرٍ، فَإِنَّ الدُّنيَا لَو بَقِيَتْ لِأَحدٍ أَوْ بَقِيَ عَليهَا أَحدٌ لَكَانتِ الأَنْبِيَاءُ أَحقَّ بِالبَقاءِ وَ أَولَى بِالرِّضَا وَ أَرضَى بِالقَضَاءِ، غَيرَ أَنّ اللّه، تعالى، خَلَقَ الدُّنيَا لِلْبَلاءِ، و خَلَقَ أَهلَهَا لِلفَنَاءِ، فَجَدِيدُهَا بَالٍ و نَعِيمُهَا مُضْمَحِلٌّ وَ سُرُورُهَا مُكْفَهِرٌّ وَ المَنْزِلُ بَلْغَةٌ (تَلْعَةٌ) وَ الدَّارُ قَلْعَةٌ فَ تَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوى‏، وَ اتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ

الحَمدُ للهِ الَّذِي خَلَقَ الدُّنْيَا، فَجَعَلَهَا دَارَ فَنَاءٍ وَ زَوالٍ، مُتصَرِّفةً بِأَهلِهَا حَالاً بَعدَ حالٍ، فَالمَغْرُورُ مَن غَرَّتْهُ، وَ الشَّقِيُّ مَن فَتَنَتْهُ، فَلا تَغُرَّنَّكُم هَذِهِ الدُّنيَا، فَإِنَّهَا تَقْطَعُ رَجَاءَ مَن رَكَنَ إِلَيهَا، وَ تَخَيَّبَ طَمعَ مَن طَمِعَ فِيهَا ، وَ أَرَاكُم قَد اجْتَمَعْتُم عَلَى أَمْرٍ قَد أَسْخَطْتُمُ اللهَ فِيهِ عَلَيكُمْ، وَ أَعْرَضَ بِوَجْهِهِ الْكَرِيمِ عَنْكُم، وَ أَحَلَّ بِكُم نِقْمَتَهُ، وَ جَنَّبَكُم رَحْمَتَهُ، فَنِعْمَ الرَّبُّ رَبُّنَا، وَ بِئْسَ العَبِيدُ أَنتُم

أَقْرَرتُم بِالطَّاعَةِ، وَ آمَنْتُمْ بِالرَّسُولِ مُحَمَّدٍ، صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ، ثُمَّ إِنَّكُمْ زَحَفْتُم إِلَى ذُرِّيَّتِهِ وَ عِترَتِهِ تُرِيدُونَ قَتْلَهُم، لَقْد اسْتَحْوَذَ عَلَيكُم الشَّيطَانُ فَأَنْسَاكُم ذِكْرَ اللهِ العَظِيمِ، فَتَبًّا لَكُم وَ لمَا تُرِيدُونَ، إِنَّا لِلهِ وَ إِنَّا إِلَيهِ رَاجِعُونَ، هَؤُلَاءِ قَومٌ كَفَرُوا بَعْدَ إِيمَانِهِم، فَبُعْداً لِلقَومِ الظَّالِمِينَ

“Robovi Božiji! Bojte se Boga i čuvajte se ovoga svijeta jer da je trebalo da se ovaj svijet da jednom čovjeku ili da jedna osoba zauvijek ostane na njemu, onda bi poslanici bili ti koji su najdostojniji toga jer je bolje da oni budu zadovoljni i takva odredba bi bila povoljnija, ali ne! Jer Bog je ovaj svijet stvorio radi nestanka, tako da su njegove novine stare, blagodati prolazne, a njegovo gospodstvo i sreća pretvorit će se u jad i tugu. Slaba je to kuća i privremeno stanište. Zato se opskrbite za drugi svijet, a najbolja opskrba za Ahiret je bogobojaznost i strah od Boga. Ljudi! Bog je ovaj svijet učinio kućom nestanka i iščeznuća koja mijenja svoje stanovnike i slabi ih. Prevaren je onaj koga zavara i nesretan je onaj ko mu se posveti.

Ljudi! Neka vas ovaj svijet ne prevari, jer ko god se na njega osloni, on ga ostavi bez nade i ko god se za njim povede, odvodi ga u strepnju i beznađe. A vi ste upravo pristali na čin koji izaziva srdžbu Božiju i zbog koga vas se Bog odriče i šalje vam kaznu. Kako je Milostiv naš Bog i kako ste vi loši robovi, vi, koji ste prihvatili Božiju naredbu i povjerovali u Njegovog Poslanika, a zatim navalili da ubijete njegovu porodicu i njegovu djecu. Vama je zavladao šejtan i Boga vam izbrisao iz sjećanja. Sramota neka vas bude i stid zbog vaših ideja i ciljeva. Mi smo stvoreni radi Boga i Njemu se vraćamo”. Zatim je rekao: “Oni su poslije vjere otišli u nevjerstvo. Neka je daleko milost Božija od ovog naroda.” [1]

Zaključak drugog dijela govora

Husejn ibn Ali je u drugom dijelu svog govora ukazao na nepostojanost ovosvjetskog života, predstavio je ovaj život, njegove ukrase i sjaj neznatnim i prolaznim, jer da je ovaj život bio postojan, vjerovjesnici i bogougodnici bi bili preči i dostojniji da ostanu ili vladaju u njemu. U ovom dijelu govora Imam, s.a., je objasnio razloge zastranjenosti Kufljana i skrenuo njihovu pažnju na činjenicu da su oni zbog obećanja nagrade, prijetnje kaznom i pohlepe za prolaznim Dunjalukom odustali od islama i vjerovanja u Allaha i Poslanika te stupili u rat protiv svog vođe i imama svog vremena pa odlučili da ubiju sina svog Poslanika. Ukratko, imam Husejn je nakon ukazivanja na prolaznost života, njegove ukrase i sjaj predstavio Kufljanima razlog njihove nesreće i zastranjenosti, a to je njihovo nastojanje da postignu ukrase i sjaj ovog prolaznog i ništavnog života, kako bi presjekao neprijatelja na putu izazivanja smutnje i prolijevanja krvi te uputio ljude koji su dostojni upute i ohrabrio ih da odaberu Ahiret nad Dunjalukom.

U trećem dijelu svog govora, predstavljajući sebe, nastojao je da ih savjetuje i uputi pa kaže:

 أَيُّهَا النَّاسُ، أَنْسُبُونِي وَ انْظُرُوا مَنْ أَنَا، ثُمَّ ارْجِعُوا إِلَى أَنْفُسِكُمْ وَ عَاتِبُوهَا فَانْظُرُوا هَلْ يَصْلَحُ لَكُمْ قَتْلِي وَ انْتِهَاكُ حُرْمَتِي؟ أَ لَسْتُ ابْنَ بِنْتِ نَبِيِّكُمْ وَ ابْنَ وَصِيِّهِ وَ ابْنِ عَمِّهِ وَ أَوَّلِ الْمُؤْمِنِينَ الْمُصَدِّقِينَ لِرَسُولِ اللَّهِ وَ بِمَا جَاءَ بِهِ مِنْ عِنْدِ رَبِّهِ؟ أَ وَ لَيْسَ حَمْزَةُ سَيِّدُ الشُّهَدَاءِ عَمَّ أَبِي؟ أَ وَ لَيْسَ جَعْفَرٌ الطَّيَّارُ بِجَنَاحَيْنِ عَمِّي؟ أَ وَ لَمْ يَبْلُغْكُمْ مَا قَالَ رَسُولُ اللَّهِ، صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ، لِي وَ لِأَخِي: هَذَانِ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ؟ فَإِنْ صَدَّقْتُمُونِي بِمَا أَقُولُ، وَ هُوَ الْحَقُّ، فَوَ اللَّهِ مَا تَعَمَّدْتُ كَذِباً مُنْذُ عَلِمْتُ أَنَّ اللَّهَ تَعَالَى يَمْقُتُ عَلَيْهِ وَ إِنْ كَذَّبْتُمُونِي، فَإِنَّ فِيكُمْ مَنْ إِذَا سَأَلْتُمُوهُ عَنْ ذَلِكَ أَخْبَرَكُمْ، سَلُوا جَابِرَ بْنَ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِيَّ وَ أَبَا سَعِيدٍ الْخُدْرِيَّ وَ سَهْلَ بْنَ سَعْدٍ السَّاعِدِيَّ وَ زَيْدَ بْنَ أَرْقَمَ وَ أَنَسَ بْنَ مَالِكٍ يُخْبِرُونَكُمْ، أَنَّهُمْ سَمِعُوا هَذِهِ الْمَقَالَةَ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ، صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ، لِي وَ لِأَخِي، أَ مَا فِي هَذَا حَاجِزٌ لَكُمْ عَنْ سَفْكِ دَمِي؟

“Ljudi! Recite ko sam ja, a onda dođite sebi i preispitajte se pa vidite je li vam dozvoljeno da me ubijete i oskrnavite? Zar ja nisam sin kćerke vašeg Poslanika? Zar ja nisam sin nasljednika i amidžića vašeg Poslanika? Zar ja nisam dijete onoga ko je prije svih muslimana povjerovao u Boga i prije svih potvrdio Poslanikovo poslanstvo? Zar Hamza, predvodnik šehida, nije amidža moga oca? Zar Džafer Tajjar nije moj amidža? Zar vi niste čuli riječi Poslanika o meni i mom bratu kada je rekao: ‘Ova dvojica su predvodnici mladića u Džennetu’? Ako potvrđujete moje riječi, znate da je ovo istina u koju nema ni najmanje sumnje. Jer ja nisam slagao od prvog dana kad smo shvatili da se Bog srdi na lažove i da se šteta od laži vraća onome ko je izgovori. A ako mene pobijate, još uvijek među muslimanima ima Poslanikovih prijatelja koje možete pitati: Džabir ibn Abdullah Ensari, Ebu Seid Hudri, Sehl ibn Sa’d Sa'idi, Zejd ibn Erkam i Enes ibn Malik. Pitajte njih, jer svi su oni čuli šta je Poslanik govorio o meni i mome bratu i samo jedna ta rečenica može vas spriječiti da prolijete moju krv.”

Odgovor na glasine

Dio Kufljana je podlegao uticaju propagande upravitelja emevijske vlasti koji su im predstavili da je ratovanje protiv Husejna ibn Alija odbrana legalnog i po vjeri zakonitog halife Jezida ibn Muavije i da je, s obzirom na to da se Husejn ibn Ali bunio protiv interesa muslimana i njihovog halife, ratovanje protiv njega dužnost svakog muslimana.

Imam Husejn je u trećem dijelu svog govora, nastojeći odgovoriti na ovakve neosnovane izmišljotine, ukazao na neke odlike svoje porodice, predaka i svoje duhovne ličnosti, koje su bile poznate i prihvaćene kod svakog muslimana, a što je potvrdio i sam plemeniti Poslanik, s.a.v.a.

Svi su znali da je on sin kćerke Božijeg Poslanika, hazreti Fatime Zehre i sin imama Alija, amidžića Allahovog Poslanika, prvog čovjeka koji je povjerovao u Poslanika i onoga ko je podržavao i štitio poslanicu Allahovog Poslanika kada su se svi drugi borili protiv nje.

Husejn ibn Ali je govorio o hazreti Hamzi, poglavaru šehida, koji je bio amidža njegovog oca, i o Džaferu Tajjaru, koji je bio njegov amidža – njih dvojica su svojim trudom i požrtvovanošću učvrstili stubove islama i časnog Kur'ana i obojica bili ubijeni u borbama protiv nevjernika na najtragičniji način.

Husejn ibn Ali je govoreći o sebi podsjećao na nešto što ni jednom muslimanu nije bilo nepoznato. On spominje odlike za koje su svi muslimani, posredno i neposredno, čuli od Allahovog Poslanika: “Ova dvojica su poglavari mladića stanovnika Dženneta.”

Ukazujući na ove vrline i odlike imam Husejn je zalutalima želio skrenuti pažnju na činjenicu da, iako oni tvrde da je njegov ustanak u suprotnosti s islamom i interesima muslimana, islam je ipak nastao u njegovoj porodici i nastojanjima i žrtvovanjem njegove porodice je uopće došao do njih. Želio je reći: kada je njegov otac Ali primio islam, preci njihovih takozvani halifa su bili u nevjerstvu – oni, koje obmanuti narod smatra braniteljima islama i bori se na njihovoj strani, ne samo da su bili u redovima protivnika islama, već su bili glavni pokretači borbe protiv Poslanika islama, a njegove su amidže dostigle šehadet u ratovanju protiv takvih ljudi pa kako je onda moguće da čovjek za kojeg je Božiji Poslanik svjedočio da je poglavar mladića Dženneta ostavi islam, a neprijatelji islama, koji su ratovali protiv njega, budu njegovi branitelji.

[1] Mektelu-l-Husejn (Harazmi), sv. 1, str. 253. Prvi dio teksta je zabilježen i u Tarihu Ibn Asakir, str. 215.