Šimr pokušava prekinuti govor Imama

Šimr pokušava prekinuti govor Imama

Ovdje je Šimr ibn zil-Dževšen, jedan od zapovjednika i predvodnika kufske vojske, primijetio da bi Imamove riječi mogle ostaviti utjecaj na njegove vojnike i pokolebati ih u borbi i zbog toga je htio da ga prekine pa je veoma glasno uzviknuo: “On je u zabludi i ne zna šta govori!”

Habib ibn Muzahher mu je iz redova Imamove vojske odgovorio:

“Ti su u teškoj zabludi i stranputici i tačno govoriš da ne razumiješ njegove riječi, jer je Bog zapečatio tvoje srce.”

Onda je Imam ovako nastavio sa svojim govorom:

 فَقَالَ لَهُ شِمْرٌ: هُوَ يَعْبُدُ اللَّهَ عَلى‏ حَرْفٍ،‏ إِنْ كَانَ يَدْرِي مَا تَقَوَّلَ، فَقَالَ لَهُ حَبِيبُ بْنُ مُظَهَّرٍ: وَ اللَّهِ، إِنِّي لَأَرَاكَ تَعْبُدُ اللَّهَ عَلَى سَبْعِينَ حَرْفٍ وَ أَنَا أَشْهَدُ أَنَّكَ صَادِقٌ مَا تَدْرِي مَا تَقُولُ قَدْ طَبَعَ اللَّهُ عَلَى قَلْبَكِ

فَقَالَ لَهُمُ الْحُسَيْنُ: فَإِنْ كُنْتُمْ فِي شَكٍّ مِنْ هَذَا، أَ فَتَشُكُّونَ أَنِّي ابْنُ بِنْتِ نَبِيِّكُمْ؟ فَوَ اللَّهِ، مَا بَيْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ ابْنُ بِنْتِ نَبِيٍّ غَيْرِي فِيكُمْ وَ لَا فِي غَيْرِكُمْ، وَيْحَكُمْ، أَ تَطْلُبُونِّي بِقَتِيلٍ مِنْكُمْ قَتَلْتُهُ؟ أَوْ مَالٍ لَكُمُ اسْتَمْلَكْتُهُ؟ أَوْ بِقِصَاصِ جِرَاحَةٍ؟

 فَأَخَذُوا لَا يُكَلِّمُونَهُ

فَنَادَى: يَا شَبَثَ بْنَ رِبْعِيٍّ، يَا حَجَّارَ بْنَ أَبْجَرَ، يَا قَيْسَ بْنَ الْأَشْعَثِ، يَا يَزِيدَ بْنَ الْحَارِثِ، أَ لَمْ تَكْتُبُوا إِلَيَّ أَنْ قَدْ أَيْنَعَتِ الثِّمَارُ وَ اخْضَرَّ الْجَنَابُ وَ إِنَّمَا تَقْدَمُ عَلَى جُنْدٍ لَكَ مُجَنَّدَةٍ؟

 فَقَالَ لَهُ قَيْسُ بْنُ الْأَشْعَثِ: مَا نَدْرِي مَا تَقُولُ وَ لَكِنْ انْزِلْ عَلَى حُكْمِ ابْنِ عَمِّكَ، فَإِنَّهُمْ لَمْ يُرِيدُوا بِكَ إِلَّا مَا تُحِبُّ! فَقَالَ الْحُسَيْنُ، عَلَيْهِ السَّلَامُ، لَا وَ اللَّهِ، لَا أُعْطِيكُمْ بِيَدِي إِعْطَاءَ الذَّلِيلِ وَ لَا أَفِرُّ فِرَارَ الْعَبِيدِ، ثُمَّ نَادَى: يَا عِبَادَ اللَّهِ‏، إِنِّي عُذْتُ بِرَبِّي وَ رَبِّكُمْ أَنْ تَرْجُمُونِ‏ وَ أَعُوذُ بِرَبِّي وَ رَبِّكُمْ مِنْ كُلِّ مُتَكَبِّرٍ لا يُؤْمِنُ بِيَوْمِ الْحِسابِ‏

 “Ako sumnjate u riječi Poslanika o meni i mom bratu, sumnjate li i u činjenicu da sam ja sin kćerke vašeg Poslanika i da na cijelom svijetu i među vama i svima drugima Poslanik nema potomka osim mene? Teško vama! Jesam li ubio nekog od vas da bi me zbog njega ubili? Ili sam uzeo nečiji imetak ili nekoga od vas povrijedio da biste smatrali da me treba kazniti?”

Kada je Husejn ibn Ali izgovorio ove riječi, među vojskom je zavladao potpuni muk bez ikakve reakcije ili odgovora. Imam se zatim obratio nekolicini poznatih ličnosti Kufe koji su ga pozvali, a koji su bili u redovima Ibn Sa’dove vojske:

“Šebes ibn Rib'i, Hadždžar ibn Ebdžer, Kajs ibn Eš'as i Jezide ibn Harise! Zar mi vi niste napisali pismo u kome govorite: ‘Naše je voće sazrilo, a naše drveće ozelenilo i brojimo minute iščekujući tebe. U Kufi te čeka opremljena vojska tebi na raspolaganju.’” Oni nisu imali nikakav odgovor na Imamove riječi, nego su samo negirali govoreći: “Mi ti nismo napisali takvo pismo.”

U tom trenutku je Kajs ibn Eš'as glasno uzviknuo:

“Husejne! Zašto ne sklopiš zavjet sa sinom svoga amidže (kako bi se riješio problema) i onda će se on odnositi prema tebi kako god poželiš i neće ti se nanijeti nikakva nelagoda.”

Odgovarajući mu, Imam, s.a., je rekao:

“Ne tako mi Boga! Neću pružiti ruku poniženja u njihovu ruku, a niti ću poput robova pobjeći s ratnog poprišta i od neprijatelja.” Zatim je proučio ajet u kome se navodi Musaov odgovor na izazivanje faraona: “I ja se obraćam i svome i vašem Gospodaru da me ne kamenujete. Utječem se svome i vašem Gospodaru da ne odbacite moje riječi. Utječem se svome i vašem Gospodaru od svake ohole osobe koja ne vjeruje u dan obračuna.” [1]

Zaključak zadnjeg dijela govora

U četvrtom dijelu govora, kako bi upotpunio dokaz protiv njih, imam Husejn je ukazao na sljedeću činjenicu: ako oni previđaju sve njegove vrline i sumnjaju u ono što je o njemu preneseno od Poslanika, mogu li sumnjati u to da je on Poslanikov sin i potomak i postoji li na Zemlji neki sin Poslanikove kćeri osim njega? Potom je smjelo i hrabro, jasno i izričito, kako bi uništio svaku nadu u srcima neprijatelja, rekao: “Ne, tako mi Allaha, neću im dati svoju ruku kao što to poniženi čini, niti ću bježati od njih kao što rob bježi.”

[1] Ensabu-l-ešraf, sv. 3, str. 188.