Šehid Fakhri Zade i „izraelsko“ uzaludno rješenje
Šehid Fakhri Zade i „izraelsko“ uzaludno rješenje
Muhammed Feredž, jordanski pisac i akademska ličnost
Kada je palestinska revolucija stigla do svog vrhunca i kada se arapski nacionalni projekat zasnovan na samostalnom razvoju i unapređenju naučnog istraživanja kao temelj napretka, intenzivirao, izraelska politika se fokusirala na raznim operacijama atentata radi presušivanja arapska područja od simbola, a likvidirani simboli nisu svedeni na naučni okvir, jer atentati nad Gassanom Kenfanijem, Ebu Alijem Mustafom, Vedi'om Haddadom, Egipćaninom Džemalom Hamdanom svi su bili sa istim ciljem kao što je u atentatima nad Muhammedom Ez-Zevarijem, Jahjaom El-Mešdom, Nebilom Filejfilom, i Semirom Nedžibom. Izraelski kompleks se krije u utjecajnim i razvojnim simbolima na bojnom polju, politici, književnosti, historiji (koji mogu otkriti izmišljenje teorijske predaje) ili nauci koji mogu podići prečke sukoba u korist okruženja protiv „Izraela“.
Uprkos izraelskim atentatima nad ovim velikim simbolima otrovom, magnetnim bombama ili angažiranjem terorističkih mreža, Izrael atentatom nije mogao presušiti arapsko okruženje od njenih ikonica. Nazadnost stanja Arapa ima mnogo razloga u kojima izraelske operacije atentata ne predstavljaju neku težinu, iako jesu jedan od razloga. Pitanje koje se danas nameće jeste: Hoće li ova politika uspjeti sa Iranom?
Prije nego što Iran pristupi da potpiše iranski nuklearni sporazum i podigne stepen obogaćivanja urana nakon američkog povlačenja iz sporazuma, već je bio izgubio četiri nuklearna naučnika prvog reda: Mes'uda Muhammedija, Medžida Šehrijarija, Darjoša Nedžada i Mustafu Rovšena.
Uprkos strateškom naučnom značaju šehida i ogromnoj šteti zbog njihovog odlaska, nuklearni program se nastavio i napredovao, jer u zemlji u kojoj su se naučne studije, kako kvalitativno tako i kvantitativno, nagomilale i u toku posljednih 35 godina naučni nivo indeksa naučnih citiranosti je skočio desetine puta, naučni centri se ne oslanjaju na individuu, iako je ovaj slučaj bio izuzetak i sjajna individua, Iran, jednostavno, ne pati od krize rjetkosti od koje se pati „Izrael“! Cijena rasplamsavanja rata atentata nad npr. naučnicima, će biti ubitačnija za „Izrael“ kada je inače ograničen u ljudskom dohotku.
MOSAD (izraelska obavještajna služba) prati napredne naučne slučajeve na poljima prirodnih nauka u regionu i nastoji da ih likvidira (uključujući svršenike preciznih i osjetljivih struka na zapadnim univerzitetima i one koji insistiraju na povratak svojim zemljama i izvrsnih studenata na univerzitetskim studijama ukoliko se uspostavi da su protiv „Izraela“).
„Izraelćani“ smatraju da njihov visoki stepen u regionu počinje od naučne prednosti i u svojoj iluziji vjeruju da je likvidiranje individualnih slučajeva dovoljno da tas prevagne u njihovu korist.
Da su „Izraelćani“ razmislili logikom struja „hladni um“ u Sjedinjenim Američkim državama, došli bi do istog zaključka: „Nema koristi od nasilja nad Iranom“. Radikalne struje (u Americi) su više puta krenule za opcijem vojnog udara, a svaki put je politička institucija u Americi zakočila izvođenje ove opcije, iz dva razloga:
Prvo se očitovalo zbog baziranja Irana na raketama u svom cjelokupnom vojnom uređenju, jer je vidio da su rakete najbolja opcija u bilo kakvom vojnom sukobu i mogu stići do američke eskadrile u Zaljevu i razbacanih vojnih baza u regionu.
A drugi je bio to što iranski nuklearni program nije kupljen niti je iznajmljen i ne plaća nikom cijenu ugovora za obnavljanje, a vještine koje su radile na njegovom izvođenju, razvijanju i upravljanju svakodnevnog rada sve su iranske vještine, što znači da čak i vojni udar ne može spriječiti Iran od ponovne izgradnje i aktiviranja.
Iransko iskustvo u nuklearnom planu je krenulo od nule. Nakon prvog zaljevskog rata (iračko-iranski rat) iransko vođstvo je odlučilo da pokrene nuklearne baze koje je Šahov režim počeo graditi a tada (za vrijeme Šaha) nije postojala nikakva zapadna primjedba na to, a to je bilo iz dva razloga: prvi je bio to što političko opredjeljenje Šahovog režima je išlo rame uz rame američkim planovima u regionu, a drugi razlog je bio to što su postaje za proizvodnju struje radili na kupljenom gorivu iz inostranstva i uz francusku, njemačku i američku tehničku podršku, što znači da bi ti projekti nastavili da se plaćaju zapadu.
Ono što je uradila Islamska revolucija jeste to što je izumila točak i zahvaljujući studijama i naporima uspjela je kroz niz dugih godina obrnutim inžinjerstvom da napravi prvu centrifugu koja elektrane hrani gorivom kroz obogaćivanja urana, što znači posjedovanje cijelog ciklusa proizvodnje od nulte tačke do proizvodnje energije.
Ovaj ogroman trud je zahtjevao veliki broj uspješnih naučnika, inženjera i upravitelja koje Iran konstantno rađa.
