Pored tijela Kasima ibn Hasana

Pored tijela Kasima ibn Hasana

Nakon pogibije jedne grupe mladića Ehli bejta, Kasim, sin imama Hasana, a.s., koji još nije bio punoljetan, spremio se da ide u borbu.

Kada je krenuo prema neprijatelju, lice mu je sjalo poput Mjeseca. Imao je na sebi košulju, bio je obuven u sandale, a u ruci je nosio sablju. Nakon što se neko vrijeme borio, Amr ibn Sa'd je napao na njega i oborio ga na zemlju.

Kasim je pozvao svog amidžu u pomoć i imam Husejn, koji je vidio šta se dogodilo, brzo je došao do njega. Ugledavši njegovo krvavo i rasparano tijelo rekao je:

“Neka je prokletstvo na narod koji te ubi, narod čiji će protivnik na Sudnjem danu biti tvoj djed i tvoj otac. Teško je, Boga mi, tvome amidži što ga ti zoveš, a on ti se ne može odazvati, ili ti se odazove, a tebi to ne koristi. Tako mi Allaha, tvoje zapomaganje je zapomaganje onoga čije žrtve su mnoge, a podržavatelji neznatni.”

Taberi dodaje da je imam Husejn podigao Kasimovo tijelo i odnio ga unutar šatora u kojem su bila tijela šehida te ga položio pored tijela svog sina, Alija Ekbera, pa potom prokleo Kufljane:

“Bože, sve ih uništi, nemoj izostaviti nikoga i nikad im ne oprosti. Izdržite, porodico moja, nakon dana današnjeg nećete vidjeti poniženje.” [1]

 وَ خَرَجَ غُلَامٌ كَأَنَّ وَجْهَهُ شِقَّةُ قَمَرٍ، فَجَعَلَ يُقَاتِلُ، فَضَرَبَهُ ابْنُ فُضَيْلٍ الْأَزْدِيُّ عَلَى رَأْسِهِ، فَفَلَقَهُ فَوَقَعَ الْغُلَامُ لِوَجْهِهِ وَ صَاحَ: يَا عَمَّاهْ! فَجَلَّى الْحُسَيْنُ، عَلَيهِ السَّلامُ، كَمَا يُجَلِّي الصَّقْرُ، ثُمَّ شَدَّ شَدَّةَ لَيْثٍ أَغْضَبَ فَضَرَبَ ابْنَ فُضَيْلٍ بِالسَّيْفِ فَاتَّقَاهَا بِالسَّاعِدِ، فَأَطَنَّهُ مِنْ لَدُنِ الْمِرْفَقِ، فَصَاحَ صَيْحَةً سَمِعَهُ أَهْلُ الْعَسْكَرِ وَ حَمَلَ أَهْلُ الْكُوفَةِ لِيَسْتَنْقِذُوهُ فَوَطِئَتْهُ الْخَيْلُ حَتَّى هَلَكَ

قَالَ: وَ انْجَلَتِ الْغُبْرَةُ فَرَأَيْتُ الْحُسَيْنَ، عَلَيهِ السَّلامُ، قَائِماً عَلَى رَأْسِ الْغُلَامِ، وَ هُوَ يَفْحَصُ بِرِجْلَيْهِ وَ الْحُسَيْنُ يَقُولُ: بُعْداً لِقَوْمٍ قَتَلُوكَ وَ مَنْ‏ خَصْمُهُمْ‏ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيكَ جَدُّكَ؛ ثُمَّ قَالَ: عَزَّ، وَ اللَّهِ، عَلَى عَمِّكَ أَنْ تَدْعُوَهُ فَلَا يُجِيبُكَ أَوْ يُجِيبُكَ فَلَا يَنْفَعُكَ صَوْتٌ، وَ اللَّهِ كَثُرَ وَاتِرُوهُ وَ قَلَّ نَاصِرُوهُ. ثُمَّ قَالَ: اللَّهُمَّ، أَحْصِهِمْ‏ عَدَداً وَ اقْتُلْهُمْ بَدَداً وَ لَا تُغَادِرْ مِنْهُمْ أَحَداً وَ لَا تَغْفِرْ لَهُمْ أَبَداً؛ صَبْراً، يَا بَنِي عُمُومَتِي، صَبْراً، يَا أَهْلَ بَيْتِي، لَا رَأَيْتُمْ هَوَاناً بَعْدَ هَذَا الْيَوْمِ أَبَدا

[1] Tarihe Taberi, sv. 7, str. 359; El-Kamil fi-t-tarih, sv. 3, str. 293; El-Iršad, sv. 239; Mektelu-l-Husejn, sv. 2, str. 27.