Beseda 231
Beseda 231.
O nemoći Dža'da ibn Hubejre Mahzumija da održi govor
أَلَا وَإِنَّ اللِّسَانَ بَضْعَةٌ مِنَ الْإِنْسَانِ، فَلَا يُسْعِدُهُ الْقَوْلُ إِذَا امْتَنَعَ، وَلَا يُمْهِلُهُ النُّطْقُ إِذَا اتَّسَعَ، وَإِنَّا لَأُمَرَاءُ الْكَلَامِ، وَفِينَا تَنَشَّبَتْ عُرُوقُهُ، وَعَلَيْنَا تَهَدَّلَتْ غُصُونُهُ
Znajte da je jezik deo čoveka. Ako se ustegne, reč ga neće usrećiti. A kad se raspriča, govor mu neće dati vremena da zastane. A mi smo zaista prvaci govora. Žile su mu učvršćene u nama, a grane mu se nadnose nad nama.
Pokvarenost vremena
وَاعْلَمُوا، رَحِمَكُمُ اللهُ، أَنَّكُمْ فِي زَمَانٍ الْقَائِلُ فِيهِ بِالْحَقِّ قَلِيلٌ، وَاللِّسَانُ عَنِ الصِّدْقِ كَلِيلٌ، وَاللَّازِمُ لِلْحَقِّ ذَلِيلٌ، أَهْلُهُ مُعْتَكِفُونَ عَلَى الْعِصْيَانِ، مُصْطَلِحُونَ عَلَى الْإِدْهَانِ، فَتَاهُمْ عَارِمٌ، وَشَائِبُهُمْ آثِمٌ، وَعَالِمُهُمْ مُنَافِقٌ، وَقَارِنُهُمْ مُمَاذِقٌ، لَا يُعَظِّمُ صَغِيرُهُمْ كَبِيرَهُمْ، وَلَا يَعُولُ غَنِيُّهُمْ فَقِيرَهُمْ
Znajte – Bog vam se smilovao! – da živite u vremenu kad je malo onih koji govore istinu, kad je jezik nemoćan da bude iskren, dok je onaj koji sledi istinu ponižen. Ljudi vremena ovog odali su se grešenju i udružili se u licemrstvu. Zločesta je omladina njihova, starci njihovi su grešnici, učenjaci njihovi su licemeri, a propovednici njihovi ulizice. Mladi njihovi ne poštuju starije svoje, a imućnici njihovi ne podupiru siromašne među njima.
