Imam Husejnovo obraćanje Dževnu

Imam Husejnovo obraćanje Dževnu

Dževn ibn Havvi bio je crni rob, Ebu Zerrov sluga, koji je nakon njegovog preseljenja bio u službi Poslanikove porodice – u vrijeme imama Hasana bio je s njim, a poslije njega živio je kod imama Husejna i ponosno mu služio. Bio je njegov pratilac na putu od Medine do Mekke, a odatle do Kerbele.

Kada je sukob dostigao vrhunac na dan Ašure, došao je kod imama Husejna i zatražio dopuštenje da ode u borbu. Imam mu je odgovorio:

“Dževne, ti imaš od mene dopuštenje da odeš s Kerbele, jer doista si ti nas slijedio da budeš sačuvan i u miru. Nemoj da padneš u nevolju zbog nas.”

Dževn je pao pred Husejnove noge i ljubeći ih govorio:

“Sine Alahovog Poslanika, zar je dostojno da uz vas budem u udobnosti i miru, a odustanem od vas u teškoći, nevolji i naspram neprijatelja? Znam da moje tijelo zaudara, da mi je porodica nepoznata, da mi je boja kože tamna, pa dozvoli mi da ulaskom u Džennet moje tijelo lijepo zamiriše, da mi boja kože posvijetli i srodstvo postane dostojanstveno i ugledno. Ne, tako mi Boga, neću se odvojiti od vas sve dok se moja crna krv ne pomiješa s vašom.”

Kada je Imam, s.a., vidio Dževnovu vjernost, prisnost i upornost, dopustio mu je da ode na bojno polje. Nakon što je pao u borbi, imam Husejn je otišao do njega, sjeo pored njega i proučio dovu za njega:

“Bože, učini njegovo lice svijetlim, miris prijatnim, pridruži ga Svojim odabranim robovima i učini ga bliskim Muhammedu i porodici Muhammedovoj.” [1]

ثُمَّ تَقَدَّمَ جَونٌ مَولَى أَبِي ذَرٍّ الغِفَارِيّ وَ كَانَ عَبدًا أَسْوَدَ، فَقَالَ لَهُ الْحُسَيْنُ، عَلَيهِ السَّلامُ: أَنْتَ‏ فِي‏ إِذْنٍ‏ مِنِّي،‏ فَإِنَّمَا تَبِعْتَنَا طَلَباً لِلْعَافِيَةِ، فَلَا تَبْتَلِ بِطَرِيقِنَا! فَقَالَ: يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ، أَنَا فِي الرَّخَاءِ أَلْحَسُ قِصَاعَكُمْ وَ فِي الشِّدَّةِ أَخْذُلُكُمْ؟ وَ اللَّهِ، إِنَّ رِيحِي لَمُنْتِنٌ وَ إِنَّ حَسَبِي لَلَئِيمٌ وَ لَوْنِي لَأَسْوَدُ، فَتَنَفَّسْ عَلَيَّ بِالْجَنَّةِ، فَتَطِيبَ رِيحِي وَ يَشْرُفَ حَسَبِي وَ يَبْيَضَّ وَجْهِي، لَا وَ اللَّهِ، لَا أُفَارِقُكُمْ حَتَّى يَخْتَلِطَ هَذَا الدَّمُ الْأَسْوَدُ مَعَ دِمَائِكُمْ. ثُمَّ قَاتَلَ، رِضْوَانُ اللَّهِ عَلَيْهِ، حَتَّى قُتِلَ؛ فَوَقَفَ عَلَيهِ الحُسَينُ وَ قَالَ: اللَّهُمَّ بَيِّضْ وَجْهَهُ وَ طَيِّبْ‏ رِيحَهُ‏ وَ احْشُرْهُ مَعَ الْأَبْرَارِ وَ عَرِّفْ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ

[1] El-Luhuf, str. 95; Ibsaru-l-ajn, str. 105; Musiru-l-ahzan, str. 33.