Imam Husejnove riječi o Omeru ibn Džunadi
Imam Husejnove riječi o Omeru ibn Džunadi
Nakon pogibije Džunade el-Ensarija, njegov jedanaestogodišnji sin Omer, koji je bio s ocem i majkom na Kerbeli, došao je kod imama Husejna i zatražio dopuštenje da se i on bori.
Husejn, s.a., je o njemu rekao:
“Otac ovog dječaka je poginuo u prvom napadu, a možda ni njegova majka ne želi da on ide u borbu.”
Čuvši Imamove riječi, taj požrtvovani dječak je rekao: “Doista mi je majka naredila da idem u borbu.”
Kada je to Imam čuo, dopustio mu je da ide pa je krenuo i stao pred redove neprijatelja recitujući ove borbene stihove:
“Kolike su samo vrline Husejna, mog zapovjednika!
On radost je srca donosioca radosnih vijesti, Poslanika,
koji opominje. Ali i Fatima su mu otac i majka –
ima li na bijelom svijetu ravnoga mu junaka?”
U borbi s neprijateljem je poginuo i odsjekli su mu glavu te je bacili prema šatorima. Majka je podigla sinovljevu glavu i nakon što je obrisala zemlju, prašinu i krv s nje, bacila ju je prema jednom neprijateljskom vojniku i ubila ga. Potom se vratila u šator i uzela štap pa recitujući ove stihove napala neprijatelja:
“Među ženama sam slabašna, stara, nemoćna i mršava,
Ali branit ću djecu drage Fatime udarajući vas dok sam živa.”
Nakon što je udarila dvojicu, po zapovijedi Imama se vratila prema šatorima.[1]
ثُمَّ خَرَجَ شَابٌّ قُتِلَ أَبُوهُ فِي المَعْرِكةِ وَ كَانَتْ أُمُّهُ مَعَهُ فَقَالَتْ لَهُ أُمُّهُ: اخْرُجْ، يَا بُنَيَّ، وَ قَاتِلْ بَينَ يَدَيْ ابنِ رَسُولِ اللهِ فَخَرَجَ، فَقَالَ الحُسينُ: هَذَا شَابٌّ قُتِلَ أَبُوهُ وَ لَعَلَّ أُمُّهُ تَكْرَهُ خُرُوجَهُ! فَقَالَ الشَّابُّ: أُمِّي أَمَرَتْنِي بِذَلِكَ؛ فَبَرَزَ وَ هُوَ يَقُولُ
أَمِيرِي حُسينٌ وَ نِعْمَ الأَمِيرُ سُرُورُ فُؤَادِ البَشِيرِ النَّذِيرِ
عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَالِدَاهُ فَهَلْ تَعْلَمُونَ لَهُ مِنْ نَظِيرٍ
لَهُ طَلْعَةٌ مِثلُ شَمسِ الضُّحَى لَهُ غُرَّةٌ مِثلُ بَدْرٍ مُنِيرٍ
[1] Mektelu-l-Husejn, sv. 2, str. 22; Biharu-l-envar, sv. 45, str. 27; El-Menakib, sv. 3, str. 219.
