Imam Hasanova, a.s., oporuka Muhammedu ibn Hanefiji
Imam Hasanova, a.s., oporuka Muhammedu ibn Hanefiji
Imam Hasan, a.s., je naredio Kamberu da dovede njegovog brata Muhammeda ibn Hanefiju pa je on brzo otišao po njega. Kada ga je Muhammed vidio, uplašio se i rekao: „Je li se nešto desilo?“, a Kamber mu je tihim glasom odgovorio: „Odazovi se, Ebu Muhammede.“ Muhammed je bio zapanjen i zbunjen i izašao je trčeći, čak nije svezao ni pertle. Ušao je kod svog brata. Lice mu je požutjelo i svi su mu se udovi tresli. Imam ga je ugledao i rekao:
اجْلِسْ فَلَيْسَ يَغِيبُ مِثْلُكَ عَنْ سَمَاعِ كَلَامٍ يَحْيَا بِهِ الْأَمْوَاتُ وَيَمُوتُ بِهِ الْأَحْيَاءُ، كُونُوا أَوْعِيَةَ الْعِلْمِ وَمَصَابِيحَ الدُّجَى، فَإِنَّ ضَوْءَ النَّهَارِ بَعْضُهُ أَضْوَأُ مِنْ بَعْضٍ، أَمَا عَلِمْتَ أَنَّ اللهَ، عَزَّ وَجَلَّ، جَعَلَ وُلْدَ إِبْرَاهِيمَ أَئِمَّةً، وَفَضَّلَ بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ، وَآتَى دَاوُدَ زَبُورًا، وَقَدْ عَلِمْتَ بِمَا اسْتَأْثَرَ اللهُ مُحَمَّدًا، صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَآلِهِ، يَا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍّ، إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكَ الْحَسَدَ، وَإِنَّمَا وَصَفَ اللهُ تَعَالَى بِهِ الْكَافِرِينَ، فَقَالَ: كُفَّارًا حَسَدًا مِّنْ عِندِ أَنفُسِهِم مِّن بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمُ الْحَقُّ، وَلَمْ يَجْعَلِ اللهُ لِلشَّيْطَانِ عَلَيْكَ سُلْطَانًا، يَا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍّ، أَ لَا أُخْبِرُكَ بِمَا سَمِعْتُ مِنْ أَبِيكَ، عَلَيهِ السَّلامُ، فِيكَ؟ قَالَ: بَلَى. قَالَ سَمِعْتُ أَبَاكَ يَوْمَ الْبَصْرَةِ يَقُولُ: مَنْ أَحَبَّ أَنْ يَبَرَّنِي فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ، فَلْيَبَرَّ مُحَمَّدًا وَلَدِي. يَا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍّ، لَوْ شِئْتُ أَنْ أُخْبِرَكَ، وَأَنْتَ نُطْفَةٌ مِنْ ظَهْرِ أَبِيكَ، لَأَخْبَرْتُكَ. يَا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍّ، أَمَا عَلِمْتَ أَنَّ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ بَعْدَ وَفَاةِ نَفْسِي وَمُفَارَقَةِ رُوحِي جِسْمِي، إِمَامٌ مِنْ بَعْدِي، وَعِنْدَ اللهِ فِي الْكِتَابِ الْمَاضِي وِرَاثَةً مِنَ النَّبِيِّ أَضَافَهَا اللهُ لَهُ فِي تُرَاثَةِ أَبِيهِ وَأُمِّهِ، عَلِمَ اللهُ أَنَّكُمْ خِيَرَةُ خَلْقِهِ، فَاصْطَفَى مِنْكُمْ مُحَمَّدًا، وَاخْتَارَ مُحَمَّدٌ عَلِيًّا، وَاخْتَارَنِي عَلِيٌّ لِلْإِمَامَةِ، وَاخْتَرْتُ أَنَا الْحُسَيْن.
„Sjedi, Muhammede. Čovjek poput tebe ne treba da ne čuje riječi kojima se mrtvi oživljavaju i živi umiru. Budite posude za znanje i svjetiljke upute. Doista neke zrake sunca su svjetlije od drugih. Zar ne znaš da je Svevišnji Allah učinio Ibrahimovu djecu imamima, i nekima dao prednost nad drugima, i Davudu dao Zebur, a znaš čime je Svevišnji dao prednost Muhammedu. O Muhammede, Alijev sine, ne bojim se ja doista za tebe iz zavisti, jer je Svevišnji Allah njome opisao nevjernike rekavši: iz lične zlobe svoje, iako im je Istina poznata[1] i nije Allah dozvolio šejtanu vlast nad tobom. O Muhammede, Alijev sine, hoćeš li da te obavijestim o onome što sam čuo od tvog oca o tebi?“ Muhammed je rekao: „Dakako.“ Imam je onda nastavio: „Čuo sam tvog oca kako govori na dan Bitke na devi: ‘Ko želi da čini dobro prema meni na ovom i onom svijetu, neka čini dobro Muhammedu.’ O Muhammede, sine Alijev, da sam htio da te obavijestim, a ti si bio tekućina u leđima svoga oca, obavijestio bih te, Muhammede, sine Alijev. Znaš da je Husejn, sin Alijev, nakon moje smrti i odvajanja moje duše od tijela, imam poslije mene, kod Allaha, u Njegovoj Knjizi koja određuje nasljedstvo Poslanika. On je to naslijedio u naslijeđu svog oca i svoje majke. Svevišnji Allah je znao da ste vi najbolja njegova stvorenja pa je od vas odabrao Muhammeda, a Muhammed je odabrao Alija, Ali je mene odabrao za imamet, a ja sam odabrao Husejna.“ Muhammed je planuo u govoru izražavajući pokornost i poslušnost.[2]
[1] El-Bekare, 109.
[2] Hajatu el-imamil-Hasan, sv. 2, str. 487-489.
