Beseda 122
Beseda 122.
Govor Imama na Siffinu
وَأَيُّ امْرِئٍ مِنْكُمْ أَحَسَّ مِنْ نَفْسِهِ رَبَاطَةَ جَأْشٍ عِنْدَ اللِّقَاءِ، وَرَأَى مِنْ أَحَدٍ مِنْ إِخْوَانِهِ فَشَلًا، فَلْيَذُبَّ عَنْ أَخِيهِ بِفَضْلِ نَجْدَتِهِ الَّتِي فُضِّلَ بِهَا عَلَيْهِ كَمَا يَذُبُّ عَنْ نَفْسِهِ، فَلَوْ شَاءَ اللهُ لَجَعَلَهُ مِثْلَهُ، إِنَّ الْمَوْتَ طَالِبٌ حَثِيثٌ لَا يَفُوتُهُ الْمُقِيمُ، وَلَا يُعْجِزُهُ الْهَارِبُ، إِنَّ أَكْرَمَ الْمَوْتِ الْقَتْلُ، وَالَّذِي نَفْسُ ابْنِ أَبِي طَالِبٍ بِيَدِهِ لَأَلْفُ ضَرْبَةٍ بِالسَّيْفِ أَهْوَنُ عَلَيَّ مِنْ مِيتَةٍ عَلَى الْفِرَاشِ فِي غَيْرِ طَاعَةِ اللهِ، وَكَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَيْكُمْ تَكِشُّونَ كَشِيشَ الضِّبَابِ، لَا تَأْخُذُونَ حَقّاً، وَلَا تَمْنَعُونَ ضَيْماً، قَدْ خُلِّيتُمْ وَالطَّرِيقَ، فَالنَّجَاةُ لِلْمُقْتَحِمِ، وَالْهَلَكَةُ لِلْمُتَلَوِّمِ
Ko god od vas oseća odvažnost srca u toku boja i nalazi bilo kojeg od drugova svojih obeshrabrenog, neka ga štiti isto onako kao što štiti sebe, zahvaljujući hrabrosti kojom je obdaren. Jer, da je Bog hteo, učinio bi i njega hrabrim kao i prvoga. Sigurno, smrt je tragalac hitar. Niti joj izmiče onaj koji u kući prebiva, niti je begunac može osujetiti. Smrt najčasnija jeste biti ubijen! Tako mi Onoga, u Čijoj Ruci prebiva duša Abu Talibovog sina, hiljade udaraca sablje po meni lakše mi je od smrti u postelji koja nije u pokornosti Bogu. Kao da vas gledam kako se oglašavate glasom sličnom šuštavom glasu guštera. Vi ne potražujete pravo svoje, niti se branite od tlačenja. Dopustili ste sebi slobodu na putu. Onaj ko navali dostiže spasenje, dok onaj ko zaostaje propada u kolebanju svome.
