Oporuka imama Husejna, a.s.

Oporuka imama Husejna, a.s.

Kada je htio da krene iz Medine u Mekku, Imam je napisao sljedeću oporuku na koju je udario svoj pečat i dao je svome bratu Muhammedu Hanefiji:

“U ime Boga, Dobročinitelja, Milostivog. Ovo je oporuka Husejna ibn Alija njegovom bratu Muhammedu Hanefiji. Husejn svjedoči Božije jedinstvo i svjedoči da Bog nema suparnika i svjedoči da je Muhammed, s.a.v.s., Njegov rob i poslanik i da je od Boga ljudima donio istinu islama i svjedoči da su Džennet i Džehennem istina i da će Dan obračuna bez sumnje doći kada će Bog na taj dan oživjeti sve ljude.”

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏ هَذَا مَا أَوْصَى بِهِ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيِّ إِلَى أَخِيهِ مُحَمَّدٍ بْنِ الْحَنَفِيَّةِ أَنَّ الْحُسَيْنَ يَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ جَاءَ بِالْحَقِّ مِنْ عِنْدِ الْحَقِّ وَ أَنَّ الْجَنَّةَ وَ النَّارَ حَقٌ‏ وَ أَنَّ السَّاعَةَ آتِيَةٌ لا رَيْبَ فِيها وَ أَنَّ اللَّهَ يَبْعَثُ مَنْ فِي الْقُبُورِ

Nakon svjedočenja Jedinstva Božijeg, poslanstva i proživljenja, Imam u svojoj oporuci o cilju ovog svog putovanja govori ovako:

“Ne odlazim iz Medine radi sebičnosti, zabave, niti da bih širio nered i nasilje, nego je cilj ovog mog putovanja upućivanje na dobro i odvraćanje od zla, a moja želja na ovom putu je popravljanje nereda u ummetu i oživljavanje sunneta i zakona moga djeda, Poslanika Božijeg, s.a.v.s., kao i puta i načina moga oca, Alija ibn ebi Taliba, s.a. Prema tome, ko god prihvati ovu istinu od mene i slijedi me, prihvatio je put Božiji, a ako je i odbace i ne krenu za mnom, ja ću i dalje ustrajno i strpljivo nastaviti svoj put sve dok Bog ne presudi između mene i njih, jer On je najbolji Sudac. I brate! Ovo je moja oporuka tebi, a uputa je od Boga. Na Njega se oslanjam i Njemu ću se vratiti.” [1]

 وَ أَنِّي لَمْ أَخْرُجْ أَشِراً وَ لَا بَطِراً وَ لَا مُفْسِداً وَ لَا ظَالِماً وَ إِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلَاحِ فِي أُمَّةِ جَدِّي ص أُرِيدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَنْهَى عَنِ الْمُنْكَرِ وَ أَسِيرَ بِسِيرَةِ جَدِّي وَ أَبِي‏عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع فَمَنْ قَبِلَنِي بِقَبُولِ الْحَقِّ فَاللَّهُ أَوْلَى بِالْحَقِّ وَ مَنْ رَدَّ عَلَيَّ هَذَا أَصْبِرُ حَتَّى يَقْضِيَ اللَّهُ بَيْنِي وَ بَيْنَ الْقَوْمِ بِالْحَقِ‏ وَ هُوَ خَيْرُ الْحاكِمِينَ‏ وَ هَذِهِ وَصِيَّتِي يَا أَخِي إِلَيْكَ‏ وَ ما تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَ إِلَيْهِ أُنِيبُ‏.

[1] Mektelu-l-Husejn (Harazmi), sve 1, str. 188; Mektele avalim, str. 54.