Pismo 7 – Pismo Muaviji
Pismo 7
أَمَّا بَعْدُ، فَقَدْ أَتَتْنِي مِنْكَ مَوْعِظَةٌ مُوَصَّلَةٌ وَرِسَالَةٌ مُحَبَّرَةٌ، نَمَّقْتَهَا بِضَلَالِكَ، وَأَمْضَيْتَهَا بِسُوءِ رَأْيِكَ، وَكِتَابُ امْرِئٍ لَيْسَ لَهُ بَصَرٌ يَهْدِيهِ، وَلَا قَائِدٌ يُرْشِدُهُ، قَدْ دَعَاهُ الْهَوَى فَأَجَابَهُ، وَقَادَهُ الضَّلَالُ فَاتَّبَعَهُ، فَهَجَرَ لَاغِطًا، وَضَلَّ خَابِطًا
Dobio sam od tebe hrpu mišljenja nepovezanih i pismo ukrašeno. Napisao si ga zastranjenjem svojim, a odaslao u manjku mudrosti. To je pismo čoveka koji niti ima svetla da mu pokaže put, niti vodiča da ga vodi stazom pravom. Strast ga je potakla i on joj je odgovorio. Zastranjenje ga vodi i on ga sledi. Zato je počeo govoriti besmislicu, te lakoumno luta.
لِأَنَّهَا بَيْعَةٌ وَاحِدَةٌ لَا يُثَنَّى فِيهَا النَّظَرُ، وَلَا يُسْتَأْنَفُ فِيهَا الْخِيَارُ، الْخَارِجُ مِنْهَا طَاعِنٌ، وَالْمُرَوِّي فِيهَا مُدَاهِنٌ
