U blizini Kerbele

U blizini Kerbele

Na svratištu Kasr beni Mukatil krajem noći Imam je naredio da mladići napune mješine vodom i da se krene ka sljedećem odredištu. Dok je karavan bio u pokretu, svima je do ušiju dopiralo Imamovo uzastopno ponavljanje riječi:

إِنَّا لِلهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ وَالْحَمْدُللهِ رَبِّ العَالَمِینَ

“Mi smo Allahovi i Njemu ćemo se vratiti, hvala Allahu Gospodaru svjetova.”

Ali Ekber, hrabri sin Imama Husejna, upitao ga je zašto ponavlja te riječi pa mu je Imam ovako odgovorio:

“Spustio sam glavu na konjsko sedlo i savladao me san. Tada mi je do ušiju dopro nepoznati glas koji je govorio: ‘Ova grupa se kreće u ovo doba noći, a smrt ih slijedi.’ i bilo mi je jasno da je to vijest o našoj smrti.”

Ali Ekber ga je tada upitao: “Bog ne dao nesreću, zar mi nismo u pravu?”, a Imam mu je potvrdio: “Da, tako mi Boga, mi koračamo isključivo na putu Božijem.”

Potom je Ali Ekber rekao: “Ako je određeno da umremo na putu Istine, straha od smrti nemamo” i Imam je uputio dovu za njega: “Da ti Bog da najbolju nagradu koju sin zaslužuje.” [1]

وَ لَمَّا كَانَ فِي آخِرِ اللَّيْلِ أَمَرَ فِتْيَانَهُ بِالاسْتِقَاءِ مِنَ الْمَاءِ ثُمَّ أَمَرَ بِالرَّحِيلِ فَارْتَحَلَ مِنْ قَصْرِ بَنِي مُقَاتِلٍ، فَقَالَ عُقْبَةُ بْنُ سِمْعَانَ: سِرْنَا مَعَهُ سَاعَةً فَخَفَقَ وَ هُوَ عَلَى ظَهْرِ فَرَسِهِ خَفْقَةً، ثُمَّ انْتَبَهَ وَ هُوَ يَقُولُ:‏ إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‏ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ،‏ فَفَعَلَ ذَلِكَ مَرَّتَيْنِ أَوْ ثَلَاثاً، فَأَقْبَلَ إِلَيْهِ ابْنُهُ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ، عَلَيهِ السَّلامُ، عَلَى فَرَسٍ فَقَالَ: مِمَّ حَمِدْتَ اللَّهَ وَ اسْتَرْجَعْتَ؟ فَقَالَ: يَا بُنَيَّ إِنِّي خَفَقْتُ‏ خَفْقَةً فَعَنَّ لِي فَارِسٌ عَلَى فَرَسٍ وَ هُوَ يَقُولُ: الْقَوْمُ يَسِيرُونَ وَ الْمَنَايَا تَصِيرُ إِلَيْهِمْ! فَعَلِمْتُ أَنَّهَا أَنْفُسُنَا نُعِيَتْ إِلَيْنَا، فَقَالَ لَهُ: يَا أَبَتِ، لَا أَرَاكَ اللَّهُ سُوءاً أَ لَسْنَا عَلَى الْحَقِّ؟ قَالَ: بَلَى وَ الَّذِي إِلَيْهِ مَرْجِعُ الْعِبَادِ! قَالَ: فَإِنَّنَا إِذاً لَا نُبَالِي أَنْ نَمُوتَ مُحِقِّينَ! فَقَالَ لَهُ الْحُسَيْنُ، عَلَيهِ السَّلامُ: جَزَاكَ اللَّهُ مِنْ وَلَدٍ خَيْرَ مَا جَزَى وَلَداً عَنْ وَالِدِهِ

Tako, ako su ubijanje i smrt, ustanak i revolucija na putu Božijem, onda od takve smrti nema straha i to je pouka kojoj škola Husejna ibn Alija podučava ne samo njegovog sina, nego sve njegove sljedbenike.

[1] Ensabu-l-ešraf, sv. 3, str. 185; Tarihe Taberi, sv. 7, str. 306; El-Kamil fi-tarih, sv. 3, str. 282; Maktelu-l-Husejn, sv. 1, str. 226. Sejjid ibn Tavus u El-Luhuf je spomenuo da se ovaj događaj je desio u svratištu Sealebije.