Fatima, Božija odabranica

Izreke 9 – 17

Share

 

 

Prvakinja svih žena

 

Izreka 9.

U posljednjim trenucima Poslanikovog života, Fatima, a.s., je puno plakala. Poslanik je čuo kako mu kćerka plače i nešto joj tiho rekao, zbog čega se Fatima nasmijala. Ona sama je to objasnila na sljedeći način:

 فَبَكَيْتُ بُكَائِيَ الَّذِي رَأَيْتِ، فَلَمَّا رَأَى جَزَعِي سَارَّنِي الثَّانِيَةَ، فَقَالَ: يَا فَاطِمَةُ، أَ مَا تَرْضَيْنَ أَنْ تَكُونِي سَيِّدَةَ نِسَاءِ العالمين، فَضَحِكْت. ‏

“Plakala sam, onako kako si vidjela, i kada je vidio moju tugu, prišapnuo mi je: ʽFatima, jesi li zadovoljna što si velikodostojnica žena svijeta?ʼ Zato se nasmijah.”[1]

Izreka 10.

Hazreti Fatima je kazala: “U svojim posljednjim trenucima života moj mi je otac, pošto je čuo moj plač, rekao:

 یا بُنَیَّةَ، إِنَّهُ لَیسَ أَحَدٌ مِنْ نِسَاءِالْمُسْلِمینَ أَعْظَمَ رَزِیَّةً مِنْکِ، فَلا تَکُونِی مِنْ أَدْنَی امْرَأَةٍ صَبْرًا، إِنَّکِ سَیِّدَةُ نِسَاءِ أَهْلِ الْجَنَّةِ.

ʽKćeri moja, zaista nijedna žena muslimanka nema težeg gubitka od tebe, pa budi strpljivija od onih koji su ispod tebe, jer si, zaista, ti velikodostojnica žena Dženneta.ʼ”[2]

Izreka 11.

Časni Poslanik je jednog dana ušao u Fatiminu, s.a., kuću i upitao je:

 كَيْفَ تَجِدِينَكِ يَا بُنَيَّةُ؟

“Kćeri, kako si i kako živiš?”
Čuo je sljedeći odgovor:

 إِنِّي لَوَجِعَةٌ وَإِنَّهُ لَيَزِيدُ فِيَّ أَنَّهُ مَا لِي طَعَامٌ آكُلُهُ.

“Doista sam bolesna i svakog trena bolest mi se pogoršava, jer, zaista, nemam hrane da jedem i utolim glad.”
Časni Poslanik ju je onda upitao:

 يَا بُنَيَّةُ، أَمَا تَرْضَيْنَ أَنَّكِ سَيِّدَةُ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ؟

“Kćerkice moja, zar nisi zadovoljna time što si prvakinja svih žena svijeta?”
Fatima, s.a., mu je uzvratila pitanjem:

 يَا أَبَتِ، فَأَيْنَ مَرْيمُ ابْنَةُ عِمْرَان؟

“Oče, a gdje je Merjema, kćerka Imranova?”
i on je odgovorio:

 تِلْكَ سَيِّدَةُ نِسَاءِ عَالَمِهَا وَأَنْتِ سَيِّدَةُ نِسَاءِ عَالَمِكِ ، أَمَا وَاللَّهِ زَوَّجْتُكِ سَيِّدًا فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ.

“Ona je prvakinja svog svijeta (vremena), a ti si svog svijeta. Tako mi Boga, udao sam te za čovjeka koji je prvak i na dunjaluku i na ahiretu.”[3]

Neograničeno znanje

 

Izreka 12.

Ammar ibn Jasir je prenio da se hazreti Fatima obratila Zapovjedniku vjernih, imamu Aliju:

 أُدْنُ لِأُحَدِّثَكَ بِمَا كَانَ وَ بِمَا هُوَ كَائِنٌ وَ بِمَا يَكُونُ إِلَى يَومِ الْقِيَامَةِ حِينَ تَقُومُ السَّاعَةُ.

“Dođi bliže da te obavijestim o onome što je bilo, onome što se dešava i onome što će biti do Sudnjeg dana kada nastupi Smak svijeta.”[4]

Također pogledati: izreka 2, str. i izreka 152, str. i izreka 157, str.

Fatimina Sahifa

 

Izreka 13.

Džabir bin Abdullah Ensari je pričao: “Ušao sam u hazreti Alijevu kuću i ugledao sahifu u Fatiminoj, a.s., ruci. Lijepa zelena boja korice (sahife) me podsjeti na smaragd, a u njima (koricama) bijaše knjiga bjeline svjetla. Upitah je: Nek su mi roditelji žrtve za vas! Šta je to u vašim rukama? Ona mi odgovori:

 هَذَا اللَّوْحُ أَهْدَاهُ اللَّهُ، عَزَّ وَ جَلَّ، إِلَى رَسُولِهِ، فِيهِ اسْمُ أَبِي وَ اسْمُ بَعْلِي وَ اسْمُ ابْنَيَّ وَ أَسْمَاءُ الْأَوْصِيَاءِ مِنْ وُلْدِي، فَأَعْطَانِيهِ أَبِي لِيَسُرَّنِي.

ʽOvo je knjiga koju je mome ocu, Božijem poslaniku, s.a.v.a., darovao Allah. U njoj je ime moga oca, i ime moga muža, i imena moja dva sina i imena nasljednika mojih sinova. Ona mi je data da me obraduje.ʼ
Upitah je: Dozvoljavaš li da je pogledam i da čitam iz nje? I ona mi reče: ʽNe, nije moguće! Ono što se nalazi u njoj mogu čitati samo Božiji poslanik, imam Ali i bezgriješni imami.ʼ”[5]

 

Izreka 14.

Ono što se da zaključiti iz predaja i objašnjenja hazreti Fatime jeste da su sadržaj i teme njene sahife bile dio Božijih tajni, koje se daju na uvid samo bezgriješnim predvodnicima, a.s.

Džabir bin Abdullah Ensari kazuje:

“Otišao sam kod hazreti Zehre, a.s. U rukama joj ugledah knjigu jarko bijele boje. Upitah: Kakva je to lijepa knjiga? Dozvoljavaš li mi da je čitam? Ali ona mi odgovori:

فِيهَا أَسْمَاءُ الْأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِي، يَا جَابِرُ، لَوْ لَا النَّهْيُ لَكُنْتُ أَفْعَلُ، لَكِنَّهُ قَدْ نَهَى أَنْ يَمَسَّهَا إِلَّا نَبِيٌّ أَوْ وَصِيُّ نَبِيٍّ أَوْ أَهْلُ بَيْتِ نَبِي.

ʽU njoj su imena Imama od moje djece. Džabire, da nije zabranjeno, dala bih ti. Međutim, zabranjeno je da je dotiče iko osim nekog od Božijih poslanika ili njegovog nasljednika ili poslanikovoj porodici.ʼ”[6]

 

 

Izreka 15.

Sadržaj hazreti Fatimine sahife predstavlja dio Božijih tajni i nalazi se na raspolaganju samo Poslanikovom Ehli bejtu. Međutim, neki Poslanikovi ashabi, poput Džabira bin Abdullaha Ensarija, dozvolom hazreti Fatime, stekli su do određene granice općenit uvid o sadržaju, ili su čak vidjeli neke stranice te knjige.

Džabir prenosi: “Došao sam kod hazreti Fatime i vidio svijetlu sahifu. Upitao sam je kakva je to knjiga i ona mi je rekla:

هَذَا اللَّوْحُ أَهْدَاهُ اللَّهُ، عَزَّ وَ جَلَّ، إِلَى رَسُولِهِ، فِيهِ اسْمُ أَبِي وَ اسْمُ بَعْلِي وَ اسْمُ ابْنَيَّ وَ أَسْمَاءُ الْأَوْصِيَاءِ مِنْ وُلْدِي، فَأَعْطَانِيهِ أَبِي لِيَسُرَّنِي.

ʽOvo je knjiga koju je Allah podario Božijem poslaniku. U njoj je ime moga oca, ime moga muža, imena moja dva sina i imena Imama, nasljednika mojih sinova. Data mi je da me razveseli.ʼ”
Džabir ju je onda upitao: “Kažeš da je u njoj dvanaest imena, čija su to imena?” i ona mu je pojasnila:

 هَذِهِ أَسْمَاءُ الْأَوْصِيَاءِ، أَوَّلُهُمُ ابْنُ عَمِّي وَ أَحَدَ عَشَرَ مِنْ وُلْدِي، آخِرُهُمُ الْقَائِم.

“To su imena imama; prvo je ime sina moga amidže, i jedanaest mojih potomaka, a zadnji od njih je Kaim, a.s.”[7]

 

Hazreti Fatimina obaviještenost o ubistvu njenog sina Husejna

 

Izreka 16.

Jednoga dana, na vrata hazreti Alijevog doma pokucao je gladan čovjek i zatražio pomoć. Imam Ali se lijepim stihovima obratio hazreti Zehri, ukazavši na potrebu siromaha, i napomenuo joj da mu, ukoliko može, pomogne na odgovarajući način. Hazreti Zehra mu je odgovorila sljedećim stihovima:

أَمْرُكَ سَمْعٌ، يَا ابْنَ عَمٍّ، وَ طَاعَةٌ! مَا بِي مِنْ لُؤْمٍ وَ لَا وِضَاعَةٍ!

 أُطْعِمُهُ، وَ لَا أُبَالِي، السَّاعَةَ، أَرْجُو إِذَا أَشْبَعْتُ، مِنْ مَجَاعَةٍ!

Naredbu tvoju čuh, amidžiću, pokorih se,

od mene nema ni kuđenja ni prigovora.

Ovog trenutka nahranit ću njega

u nadi da ću ga spasiti gladi.

Nakon što je Imam ponovo potencirao da se gladni nahrani, ona mu je odgovorila:

 فَسَوْفَ أُعْطِيهِ، وَ لَا أُبَالِي، وَ أُؤْثِرُ اللَّهَ عَلَى عِيَالِي‏

 أَمْسَوْا جِيَاعاً وَ هُمْ أَشْبَالِي، أَصْغَرُهُمْ يُقْتَلُ فِي الْقِتَالِ‏

 بِكَرْبَلَاءَ يُقْتَلُ بِاغْتِيالٍ، لِقَاتِلِيهِ الْوَيْلُ مَعْ وَبَالٍ‏

 يَهْوِي بِهِ النَّارُ إِلَى سَفَالٍ، كُبُولُهُ زَادَتْ عَلَى الْأَكْبَاِل‏!

Za tili čas nahranit ću ja njega, meni je svejedno,

zarad Allaha dajem mu prednost nad djecom,

zanoćiše gladni, to su moji dječaci,

najmlađi bit će pogubljen u borbi,

na Kerbeli bit će ubijen prevarom.

Teško ubici njegovom, bolna patnja i poniženje,

svijat će ga Vatra od dna paklenoga

iz trena u tren stezat će se okovi.[8]

Imam je hazreti Zehru pohvalio i zahvalio joj zbog ovakve požrtvovanosti, te dobio odgovor:

 لَمْ يَبْقَ مِمَّا كَانَ غَيْرُ صَاعٍ، قَدْ دَبَّرَتْ كَفِّي مَعَ الذِّرَاعِ‏

 شِبْلَايَ، وَ اللَّهِ، هُمَا جِيَاعٌ، يَا رَبِّ، لَا تَتْرُكْهُمَا ضِيَاعٌ‏

 أَبُوهُمَا لِلْخَيْرِ ذُو اصْطِنَاعٍ، عَبْلُ الذِّرَاعَيْنِ طَوِيلُ الْبَاعِ‏

 وَ مَا عَلَى رَأْسِيَ مِنْ قِنَاعٍ، إِلَّا عَبَا نَسَجْتُهَا بِصَاع!‏

Ne osta od onog što bi, sem jedne mjerice,

već me i zglob boli od ručne vodenice.

Tako mi Boga, djeca mi sada su gladna,

O, Allahu, ne ostavi ih želuca prazna!

Otac im je u dobru bez premca,

što snagom stekne, to rukom udijeli,

a na glavi nemam mahrame lijepe,

osim abaje iznošene, ručno izatkane.[9]

Izreka 17.

U stihovima hazreti Fatima, s.a., ukazuje na oskudicu, životne teškoće te na šehadet Imama Husejna, a.s., na Kerbeli:

أَمْسَوْا جِيَاعاً وَ هُمْ أَشْبَالِي، أَصْغَرُهُمْ يُقْتَلُ فِي الْقِتَالِ‏

 بِكَرْبَلَاءَ يُقْتَلُ بِاغْتِيالٍ، لِقَاتِلِيهِ الْوَيْلُ مَعْ وَبَالٍ!‏

Zanoćiše gladni, sinovi moji mladi,

Najmlađi od njih će u bici ub'jen biti,

Na Kerbeli njega mučki će ubiti,

Ubicama mu prokletim teško li će biti.[10]

Također pogledati: izreka 20 i 21, str. i izreka 117, str.

[1] Biharu-l-envar, sv. 35, str. 231; Sahihu Muslim, hadis br. 2450; Sunenu-t-Tirmizi, hadis br. 3893; Sahihu-l-Buhari, hadis br. 4170.

[2] Zahaʽiru-l-ʽukba, str. 84 i 136; Ihkaku-l-hakk, sv. 10, str. 83.

[3] Hiljetu-l-evlija, sv. 2, str. 42; Menakibu Ibn Šehr Ašub, sv. 2, str. 323; Biharu-l-envar, sv. 29, str. 345, sv. 37, str. 68 i 43, str. 37; Fedailu-l-hamse min sihahi-s-sitte, sv. 2, str. 107 i sv. 3, str. 140; Ihkaku-l-hakk, sv. 4, str. 45, sv. 10, str. 35, sv. 19, str. 19 i sv. 25, str. 44; Tefsiru-l-kašif, sv. 2, str. 51.

[4] Biharu-l-envar, sv. 43, str. 8; Rejahinu-š-šeriʽa, sv. 1, str. 185.

[5] El-Kafi, sv. 1, str. 527; El-Gajbe, str. 62; El-Ihtisas, str. 210; Emali-t-Tusi, str. 291; Džamiʽu-l-ahbar, str. 18; Bišaretu-l-Mustafa, str. 183; Taavilu-l-ajat, str. 210; Biharu-l-envar, sv. 36, str. 202.

[6] Ibid.

[7] Kemalu-d-din, sv. 1, str. 305; Ujunu ahbari-r-Rida, sv. 1, str. 40; Biharu-l-envar, sv. 36, str. 193. El-Ihtisas, str. 210; Džamiʽu-l-ahbar, str. 18; Ujunu ahbari-r-Rida, sv. 1, str. 41; Kemalu-d-din, sv. 1, str. 308; Iʽlamu-l-vera, str. 392; Biharu-l-envar, sv. 36, str. 195. U navedenim izvorima je zabilježen prvi dio izreke, a drugi dio „Džabir reče: ..“ u sljedećim izvorima: Iʽlamu-l-vera, str. 394; Ujunu ahbari-r-Rida, sv. 1, str. 46; Kemalu-d-din, sv. 1, str. 311; Vesaʽilu-š-šiʽe, sv. 16, str. 245; Biharu-l-envar, sv. 36, str. 201. (op. prev.)

[8] Menakibu Ibn Šehr Ašub, sv. 3, str. 389; Musnede Ahmed, sv. 6, str. 283; Emali-s-Saduk, str. 258; Revdetu-l-vaizin, sv. 1, str. 161; Biharu-l-envar, sv. 35, str. 238 i 246; Ihkaku-l-hakk, sv. 9, str. 119; Gajetu-l-meram, sv. 4, str. 97.

[9] Emali-s-Saduk, str. 260; El-ʼAvalim, sv. 11, str. 588; Biharu-l-envar, sv. 35, str. 238; Revdetu-l-vaizin, sv. 1, str. 162; Menakibu Ibn Šehr Ašub, sv. 3, str. 375.

[10] Emali-s.Saduk, str. 158; Kitabu-l-ʼavalim, sv. 11, str. 588.

  • 25 Januara, 2020

Oznake:

Možda će vas zanimati