U svratištu Betnu Akabe

U svratištu Betnu Akabe

Nakon pokreta iz mjesta Zubale, karavan Husejna ibn Alija je stigao do drugog svratišta po imenu Betnu Akabe i prema navodima Ibn Kulevejha od Imama Sadika, s.a., kao i prema navodima drugih muhadisa i historičara, Husejn ibn Ali se, povodom sna koji je sanjao na tom svratištu, obratio svojim saputnicima i prijateljima sljedećim riječima:

“Što se mene tiče, ja ne predviđam ništa drugo osim da ću biti ubijen, jer sam u svijetu snova vidio da je na mene napalo nekoliko pasa, a najgori i najžešći od njih je bio jedan crno-bijeli.”

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ، عَلَيهِ السَّلامُ، أَنَّهُ قَالَ:‏ لَمَّا صَعِدَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ عَلَيهِما السَّلَامُ، عَقَبَةَ الْبَطْنِ، قَالَ لِأَصْحَابِهِ: مَا أَرَانِي‏ إِلَّا مَقْتُولًا! قَالُوا: وَ مَا ذَاكَ، يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ؟ قَالَ: رُؤْيَا رَأَيْتُهَا فِي الْمَنَامِ! قَالُوا: وَ مَا هِيَ؟ قَالَ: رَأَيْتُ كِلَاباً تَنْهَشُنِي، أَشَدُّهَا عَلَيَّ كَلْبٌ أَبْقَعُ

Prema navodima rahmetli Mufida u Iršadu, tada se starac iz plemena Akreme po imenu Amr ibn Levzan, koji je u ovom svratištu naišao na Imamov karavan, obratio Imamu riječima:

“A gdje ste se to zaputili?” i Imam mu je odgovorio: “U pravcu Kufe.”

Amr ibn Levzane mu je potom rekao:

“Bogom te zaklinjem da se smjesta vratiš jer mislim da na ovom putovanju nećeš naići ni na šta drugo osim na koplja i sablje. Jer da su ovi koji su te pozvali spriječili borbu i nasilje, zatim se pripremili u svakom pogledu i ti onda krenuo prema njima, onda ne bi bilo problema, ali s obzirom na ovo što i ti sam predviđaš, mislim da ni u kom slučaju ne treba da idete tamo.”

Imam mu je u odgovoru rekao:

“To što si ti shvatio i meni je potpuno jasno, ali Božija odredba je nepromjenljiva.”

Imam je zatim dodao: “Ovi neće odustati od mene sve dok mi ne proliju krv, ali nakon tog sramnog čina Bog će im postaviti vladara takvog da će na najgori način osjetiti gorki okus poniženja i postat će poniženiji od svih naroda.” [1]

يَا عَبْدَ اللَّهِ، لَيْسَ‏ يَخْفَى‏ عَلَيَ‏ الرَّأْيُ وَ لَكِنَّ اللَّهَ، تَعَالَى، لَا يُغْلَبُ عَلَى أَمْرِهِ، ثُمَّ قَالَ، عَلَيهِ السَّلامُ: وَ اللَّهِ لَا يَدَعُونِّي حَتَّى يَسْتَخْرِجُوا هَذِهِ الْعَلَقَةَ مِنْ جَوْفِي، فَإِذَا فَعَلُوا سَلَّطَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مَنْ يُذِلُّهُمْ حَتَّى يَكُونُوا أَذَلَّ فِرَقِ الْأُمَمِ

[1] Tarihu Ibn Asakir, str. 211; El-Iršad, str. 223.